Penace มาแล้วว !!!!

ช่วงอาทิตย์แรกของการออกมาลืมตาดูโลกภายนอกของผม

เป็นไปด้วยความน่ากลัว และชวนน่าตกใจ

จะไม่ให้ป๋มกลัวได้ไงละ ก็ผมนอนงีบ

หลับสบายอยู่ในท้องอุ่นๆของแม่อ้นมาตั้งนาน

ไปไหนก็ไปด้วยกัน มาทีนี้ต้องออกมาข้างนอก

เจอคนมากมาย พูดจาไรกัน ฟังก็ไม่ค่อยเข้าใจ ทั้งคุณหมอตัวดำๆ พี่พยาบาลเดินเข้าๆออกๆ (แต่พ่อเอกบอกป๋มว่า

แค่นี้ยังน้อย ไทยังต้องเจอคนอีกมากมายมหาศาลเลยล่ะ) สอง-สามวันแรกที่ไทอออกมา ไทยังนอนอยู่โรงพยาบาลฮับ

มี ป้าๆ ลุงๆ น้าๆ มาหาไทเยอะแยะไปหมด เอาของฝากมาฝากไทเยอะแยะ แต่ไทไม่ได้กินเลย ไทซัดไปก็แต่ นมน้ม

ของแม่อ้น กินจนอิ่มละก็นอน มีเรียกแม่เรียกพ่อบางครั้งตอนที่ป๋มหิวละไม่เอานมน้มมาให้กิน บางทีป๋มก็เรียกตั้งนาน

โมโหก็โมโห (พ่อเอกบอกว่า ช่วงนี้ ไทหงุดหงิดง่ายมาก ร้องไห้เสียงดัง จะดังมากๆตอนหิว กะอึ

เวลากินนมก็รีบกินจนจะสำลักหลายรอบ) ช่วงนี้ไทก็กินกับนอน และอึบ้าง เท่านั้น

ยังไม่ได้มีกิจกรรมอื่นให้ไททำได้หรอก หลังจากวันที่สาม พ่อเอกก็อุ้มผมใส่ในที่นั่งนิ่มๆ ที่ตอนหลังป๋มมารู้ว่า

เค้าเรียกว่า คาร์ซีท แล้วพ่อเอกก็บอกว่า ได้เวลากลับบ้านละไท...


มาถึงบ้านที่แปลกตา แต่ก็ดูอบอุ่นดี ไทใช้เวลาปรับตัวอยู่สักพักนะฮับ ก่อนจะกินน้มนม และนอน และอึ

นี่คือตารางชีวิตประจำวันของไทเอง โดยมีพ่อเอกคอยอำนวยความสะดวก และแม่อ้นเป็นเจ้าของฟาร์ม

เอาละเดี๊ยวไทต้องไปก่อนละฮับ มีนัดทานข้าวกับแม่อ้นไว้ รอนานละเนี่ย ไม่เห็นเจ้าของฟาร์มจะมาซะที

เด๊ยวว่าไทจะเรียกสักหน่อย แล้วถ้าไทว่าง ไทจะมาอัพเดทใหม่นะฮับ

รักทุกๆคนเลย
ไท ไทแลน เองฮับ