เวลา 1 ปีที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วตั้งแต่วินาทีแรก ที่พ่อได้อุ้มลูกชายคนนี้ของพ่อ ทุกวินาทีหลังจากนั้นก็เปลี่ยนแปลงชีวิตของพ่อไปอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วต้อง เกือบ 2ปีต่างหาก ที่พ่อรู้ว่าชีวิตของผู้ชายคนนี้กำลังจะเปลี่ยนไป แต่ตัวพ่อเองก็ไม่ได้คิดว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นจะยิ่งใหญ่ และรวดเร็วมากมายขนาดนี้ วินาทีแรกที่พ่อรู้ว่าลูกกำลังจะเกิดมาเป็นลูกของพ่อ พ่อก็รู้ว่าเวลาของพ่อที่พ่อฝันคงได้เป็นจริง ถึงแม้ว่าจะมีอุปสรรคมากมายมาคอยขัดขวาง หรือบั่นทอนกำลังใจของพ่อให้ถอยหลัง แต่พ่อก็ไม่เคยคิดจะถอยหลังลงสักก้าว เพราะพ่อรู้และมั่นใจในตัวลูกมากกว่าสิ่งอื่นใด ทุกครั้งที่พ่อสัมผัสลูกผ่านผิวบางๆของแม่ พ่อจะรู้สึกสู้และรู้ว่าลูกก็สู้เพื่อพ่ออยู่เหมือนกันข้างใน จนถึงวันนี้ ไทแลนที่ออกมาสู่โลกกว้างครบ 1 ปี 1 ปีที่พ่อคิดว่ามันมีอะไรมากมาย ที่ไทได้บอกพ่อให้รู้จักคำว่าชีวิตที่สมบูรณ์ขึ้นอีก จากที่พ่อคิดอยู่เสมอว่า ชีวิตที่พ่อผ่านมานั้น เพียงพอและอิ่มเต็มที่แล้ว มันกลับกลายเหมือนเม็ดทรายเม็ดหนึ่งในมหาสมุทรเท่านั้น เมื่อเทียบกับวินาทีที่พ่อได้โอบอุ้มลูกชายพ่อคนนี้เป็นครั้งแรก ทุกวินาทีที่พ่อยืนมองตัวลูกที่กำลังออกมาสู่โลกนี้ เป็นช่วงชีวิตที่ไม่อาจจะลดลืมไปได้ แล้วพ่อก็รู้ว่าชีวิตนี้พ่อยืนอยู่เพื่อใครบ้าง จะมีใครบนโลกนี้บ้างที่สามารถจดจำ เรื่องราวของตัวเองยามที่เป็นเด็กได้ละเอียดเท่าพ่อ และแม่ของเราเอง เราทุกคนต่างจดจำเรื่องราวต่างๆได้มากมายเมื่อตอนโต แต่รายละเอียดทุกฝีก้าวของเราเมื่อยามเด็ก มีแค่พ่อและแม่เท่านั้นที่ เขาเป็นคนที่เห็นและจดจำรายละเอียดทุกๆอย่างของลูกได้อย่างแม่นยำ เหมือนอย่างที่พ่อสามารถจดจำรายละเอียดของลูกได้ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา แต่พ่อกลับจำรายละเอียดของตัวพ่อตอน 1 ปีไม่ได้เลย มีแต่พ่อแม่ของพ่อเท่านั้นที่บอกพ่อได้ว่าพ่อเป็นอย่างไร สิ่งหนึ่งที่พ่อคิดได้ว่ามันยิ่งใหญ่มากยามที่พ่อมีลูกก็คือ การที่ทำให้พ่อกลับไปนึกถึงว่าพ่อเป็นใคร เกิดมาได้อย่างไร โตขึ้นมาได้อย่างไร พ่อมีใครอยู่รอบข้างพ่ออีกมากมาย ไม่ได้มีแค่ตัวพ่อคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ครบ 1 ขวบปีของลูกพ่อนอกจากที่พ่อจะขอให้ลูกโตมาอย่างเข็มแข็ง และ แข็งแรง เป็นลูกแสนดีของแม่แล้ว ...... “รักป๊า รักม้าครับ” คืออีกหนึ่งคำพูดที่พ่ออยากพูดให้ท่านฟัง
รัก
พ่อเอก
ไทแลนลูกรัก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะรู้จักกันมาครบ 1 ปีแล้ว 1ปีที่ผ่านมาเป็นปีที่มีความหมายมากสำหรับแม่ มันเป็นปีที่เหนื่อยแต่ก้อแลกมาด้วยความสุขที่ได้เห็นการเจริญเติบโตของลูก วันที่ 24 กันยายน 2007 เป็นวันแรกที่เราได้เจอกัน และมันก้อคือ “รักแรกพบ” ที่แม่ยังจำได้ดี วันนั้นลูกคือคนแปลกหน้าที่ทำให้แม่ยิ้มได้ทั้งน้ำตา ดีใจที่ได้เห็นลูกปลอดภัยจนลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วขณะ จากวันนั้นเราก้อเริ่มทำความรู้จักคุ้นเคยกันมากขึ้นๆ ผูกพันกันมากขึ้น จนแม่ไม่กล้าคิดที่จะห่างลูกไปแม้แต่วันเดียว ถึงวันนี้ ลูกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตแม่ แม่ภูมิใจเหลือเกินที่ลูกเป็นลูกของแม่ แล้วแม่ก้อได้เป็นแม่ของเด็กชายคนนี้ที่ชื่อว่าไทแลน
รักไทแลนที่สุด
แม่
